¡ Qué poco dura lo bueno!

Nun autobús  de volta a casa uns veraneantes recordan a súa estadía en Sanxenxo, as súas marabillosas praias, os seus baños nas súas augas, os paseos cos amigos e coñecidos, o porto deportivo, os seus barcos, os lugares de ocio nocturno, as terrazas onde tomar un pincho, as tabernas e restaurantes onde comer unha boa mariscada, as postas de sol.

Nun coche polo outro lado da estrada un veciño que pensa ; como remata o verán e o seu derradeiro recurso de facer uns cartos. Recorda os días de 9 da mañá a 5 da tarde e cotizando  por el a Seguridade Social por catro horas, os días libres que os collerá cando remate a tempada aló por setembro, as horas extra sen cobrar e un xefe que lle conta cada céntimo que gaña traballando.

A crise a maldita crise, que se levou por diante centos de traballos e soños, as urbanizacións e entre elas en Sanxenxo a do Mirador da Granxa en Dorrón, onde se levantarían un millar de vivendas ou a de Monte Faro que nunca se construíra, aparte de innumerables urbanizacións e chales sen vender onde moitos teñen presos os seus cartos.

Os bancos, os promotores, e os construtores perderon moitos cartos pero os peor parados, son os veciños, que nos bancos teñen os seus aforros e resulta que os chamaron e dixéronlles que os metesen nas preferentes ¡ E agora qué!.

Os Concellos non teñen un duro e apertan os pobres veciños , co lixo e o IBI este ano moito máis caro; a luz tamén con suba e por riba e para non deixar títere con cabeza sube o IVA e con el vanse os poucos aforros da xente.

Pero aquí aló polo verán do 2012 o Concello dixo que estaría operativo o Polígono Industrial de Nantes que e privado pero aínda sen recepcionar polo concello, o concello incautou o aval de 2,5 millóns de euros a finais de 2011 para asumir a execución dos traballos pendentes, construír a subestación eléctrica, a conexión do parque coa rede de sumidoiros ea reposición do mobiliario esnaquizado polos actos vandálicos.

Pero a día de hoxe 19 de setembro de 2012 non se limparon as parcelas e todo aquelo parece unha xungla onde saír a pasear os dinosauros.

Reflexión

Si nós non vivísemos por riba das nosas posibilidades , comprando bens e construíndo sen cabeza e pensásemos máis na riqueza insostible que crearíamos; non faríamos macrourbanizacións faríamos 1ª vivendas nas que vivir todo o ano, poriamos a funcionar o Polígono para que a xente non marchase do concello, limparíamos e acondicionaríamos este para poñelo a funcionar.

Buscaríamos enerxías alternativas, solar térmica, biomasa, crearíamos biocombustibles, plantas de procesamento, etc.

Poriamos en valor o noso patrimonio, xa que aquí está todo arruinado pola construción, crearíamos sendas por onde andar, poriamos lugares por onde ir en bici ou pasear a pe para así coidar mellor da nosa saúde tanto física coma psíquica.

Aprenderíamos dos nosos erros e lograríamos  ter un desenrolo máis sostible de acordo coa natureza, o noso habita, procurando intervir o menos posible no cambio climático.

¡ De verdade, que pouco dura o bo!

¡Pero se non facemos algo, isto esgotase!