A Illa da Toxa

Relato enviado o Concurso de Adega 2012

(Adicado o meu  tío-avo por ensinarme a historia da Illa da Toxa)

II Concurso de relatos curtos 2012.

“O lugar onde vivo”.

“A Illa da Toxa”

Hoxe cheguei a axudar a casa da miña avoa, ela ten que quedar no hospital e eu mirarei pola casa na súa ausencia. Eu quedarei coidando do meu tío-avó e do meu primo, ademais de coidar dos animais.

A verdade, non coñezo o meu tío-avó, soamente sei que detrás desa porta da entrada da casa, agochase o seu cuarto.

Cando o coñezo; paréceme un velliño encantador, sei que non pode andar e está postrado nunha cama, porque fai uns anos, moitos anos, el caeu do piorno abaixo e dende esa, el non volveu a camiñar, poñémonos a falar e el cóntame unha historia ben fermosa que enseguida lles relato:

Cando meu tío-avó era xoven el acordábase que non había veterinarios  para curar os seus animais enfermos, e eles os collían nunha gamela e transportábanos a Illa da Toxa( por aquel entonces non existía a ponte que une a Illa co Grove) e alí esperaban que cando volvesen a illa os pobres animais morreran de vellos ou das súas enfermidades. Cando chegaban a Illa da Toxa e volvían ver os seus animais ( no meu caso un vello burro cheo de tiña e cansado de tanto traballar) e o burro tiña un aspecto saudable incrible parecía que estaba totalmente curado; sempre se preguntaban: ¿Qué tiña a Illa para facer rexuvenecer así os burros, faríao tamén coas persoas?.

E foi como descubriron os poderes das súas augas e fixeron tratamentos para recuperarse as persoas.

Contándome meu tío-avó isto parecía como se volvese os tempos nos que el se encontraba ben de saúde e tamén sentíase admirado al ver como eu mirábao encantada cunha historia tan fermosa que el me contará.

Que pensaría el agora (despois de que el morrera) da Illa da Toxa, como cambiou, despois de descubrirse as súas propiedades curativas para o home, e agora non estaban os animais enfermos nelas senón as persoas máis adineradas para ter un lugar de segunda residencia ou para ter un pequeno tratamento.

Se el vise as grandes construción, as casas, os hoteis, balnearios, a propia ponte, non conocería xa a illa, unha illa na que antigamente soamente se deixaban os animais entre eles o burro enfermo, que dou en declarar a zona de interés para ter alí  os tratamentos rexuvenecedores.

Eu penso que el tamén sentiría que non fose como antigamente, as construcións máis coidadas, e as zonas verdes máis en toda a illa, diríalle eu:

-              Querido tío- avó chegou o progreso e así e como eles creen, que sae máis rendible, pero claro están soamente os homes máis ricos, que poden permitirse ter unha casa ou uns chales alí. Como me gustaría coñecela como ti a coñéceste, así salvaxe e facer nelas as construcións de forma sostible.  

Neste relato  e dende aquí, e a día de hoxe, douche as grazas, por contarme unha historia tan fermosa e por coñecerte.

MAOTVA