Chegada dos eucaliptos a Dorrón

Relato enviado a Adega no 2012

( Adicado a tódolos loitadores)

II Concurso de Relatos Curtos

“O lugar onde vivo”

Chegada dos eucaliptos a  Dorrón.

Aló polo outono fun buscar co meu pai unha ruta de muíños que non coñeciamos, trasladámonos a Dorrón en Sanxenxo, para ver onde quedaban os muíños, pero non os vimos e pasando co coche vimos, un home, que estaba na súa leira cavando un pouco e volvía para a súa casa. Era un home moi afable e deseguida nos puxemos a falar, había dúas rutas con muíños, uns estaban en Bordóns e os outros estaban en Dorrón e percorrían de un lado a outro as parroquias. Puxémonos a falar, e el comentounos  o que pasou hai moitos anos nesa parroquia, cando el era moi neno, agora el xa era un xubilado de Alemaña que retornou a Galicia. 

Contounos que fai moitos anos cando decidiron construír a celulosa e con el ían a ter que plantar eucaliptos en todos os seus montes, e sería unha forma de alimentar a celulosa que se ia montar en Pontevedra, e que daría un pouco de beneficio a xente que tiña o monte sen dar cartos.

A idea era poñer no monte eucaliptos para alimentar a industria, dedicábanse a  plantalos unha brigada contratada pola celulosa, que logo de crecer sería para levala a celulosa e producir pasta de papel.

Pero non todos acolleron ben a idea, algún que lle plantaban os seus montes cos eucaliptos dedicábanse cando non os vían ou pola noitiña a coller e arrancalos eucaliptos e tiralos. E os que os plantaban estaban desolados xa que nunca vían crecer os árbores e sempre eran arrancados e tirados.

Os veciños de Dorrón non querían os eucaliptos xa que estaban afeitos a ter castiñeiros  que no outono daban castañas e a ter carballos coas súas landras e a súa madeira. Deses arbores aproveitaban todo pero co eucalipto eles sabían que pasarían moita fame, era unha arbore que non coñecían  e os outros arbores xa estaban aquí dende fai moito tempo, xa os seus país e avós comerán as castañas aproveitaran as ramas e a leña e déranlle as landras os animais para alimentalos. En definitiva vivían en comunidade coas árbores autóctonas.

Como os da celulosa non podían facer máis que volver a replantar  un día decidiron o seguinte, chegaron a un acordo coa xente que tiña montes para coller e pagarlle por plantar arbores a eles e así poder ter o monte plantado de eucaliptos.

A verdade a historia e ben bonita que magoa que agora non estivesen uns cantos dos que pola noite ían arrancar eucaliptos, xa que agora o chan esta acabado o lado dos eucaliptos non crece nada mais que eucaliptos e como eles absorben tanta auga do chan, moitas charcas e fontes secaron. E que dicir dos lumes dos montes, cos eucaliptos prende e non somos capaces de sufócalos, a broza e refugallos crece por todo los lados.

Despois de contalo relato, o noso amigo de Dorrón preguntounos,¿ que nos parecía? e eu díxenlle que me gustaría que máis xente desa estivera agora, para acabar un pouco con esa praga que son os eucaliptos que crecen en calquera sitio e cando eles están non hai outra arbore que medre.

Pensamos que agora deberíamos ter un monte máis coidado e con especies de aquí, con carballos, castiñeiros, etc.  Que nos axudaran a ter máis auga  e ter todo máis limpo e unha paisaxe moito mais agradable a vista, e con menos incendios forestais. 

Nos sabemos que agora chegou o progreso, pero queremos ter o progreso de vivir en consonancia coa natureza e axudándonos mutuamente. Nos tamén pensamos que isto se pode cambiar e que sería crear riqueza e saúde no noso territorio, sería un gran avance.

Despedímonos do amigo de Dorrón non sen darlle as grazas polas indicacións, e polo seu relato que aconteceu fai moito tempo nos nosos montes, que é a chegada dos eucaliptos a súa parroquia.